Γιατί δεν κουνιέται φύλλο;

Κείμενο του μέλους του Συλλόγου μας Μ.Π

Είναι απλό το ερώτημα και όπως γνωρίζουμε η ερώτηση εμπεριέχει την απάντηση. Γιατί δεν φυσά αέρας! Και ποια είναι η λύση; Να δημιουργήσουμε αέρα, κίνηση. Και πως θα δημιουργήσουμε αέρα; Και πάλι είναι απλή η απάντηση. Να έρθουμε όλοι μαζί και να φυσήξουμε. Όσοι μπορούνε και όσοι έχουν ακόμα πνοή!

Είναι επιτακτική ανάγκη, είναι θέμα ζωής να δημιουργήσουμε αέρινο ρεύμα δημιουργίας και αφύπνισης. Να δημιουργήσουμε αέρινο ρεύμα που να παρασύρει όλα τα φύλλα του πολιτικού, γέρικου και διεφθαρμένου δέντρου που μέσα απ τον εκφυλισμό του δεν μπορεί να παράγει καρπούς ελευθερίας, αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς.

Το δέντρο αυτό –που όλοι λίγο ως πολύ γνωρίζουμε- δεν μπορεί να δώσει τίποτα στις μέρες μας, ούτε καν την σκιά του. Κι όμως κάποτε ανθούσε και έδινε καρπούς, σκιά τα καλοκαίρια γι’ αυτούς που δούλευαν γύρω του καλλιεργώντας τη γη, τ’ αμπέλια, τις ελιές, τα κηπευτικά, τις μέλισσες, τα πρόβατα. Στη σκιά του ξαπόσταιναν το κατακαλόκαιρο αυτοί που ήλπιζαν σε καλύτερες μέρες, αυτοί που είχαν όραμα και ευαισθησίες, αυτοί που είχαν ακόμη πίστη και ιδανικά! Ακόμη, ακόμη, και αυτοί που ήταν κυνηγημένοι παλιότερα από κάθε είδους κυνηγούς κεφαλών επειδή τολμούσαν να λένε την αλήθεια και να μάχονται ιδεολογικά για ηθικές αρχές, αξίες και ανθρώπινα δικαιώματα.

Όλοι μαζί ενωμένοι λοιπόν, πρέπει να φυσήξουμε με όση πνοή μας απέμεινε… Και, ξέρετε κάτι; Μπορούμε! Μπορέσαμε και στο παρελθόν! Έχουμε ξεριζώσει κι άλλα τέτοια δέντρα και φύτρωσαν καινούργια, νέα, δροσερά φυντάνια, που διψούσαν για ζωή με όραμα για ελευθερίες, για αγώνες, με ανθρωπιά, για υγιή μάθηση που θα έχει σχέση με τις ανάγκες και τα δικαιώματα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δέντρα που να μην είναι μπολιασμένα, ούτε με διαφθορά, ούτε με εκμετάλλευση ανθρώπου προς άνθρωπο, ούτε με ιδιοτελείς εγωκεντρισμούς –δραστηριότητες που έχουν καταστρέψει συλλογικότητες.

Τώρα θα μου πείτε, τι θα κάνουμε το παλιό, ξερό και διεφθαρμένο δέντρο; Μην απορείτε, δεν υπάρχει πρόβλημα. Είναι ακόμη χρήσιμο. Θα κάνει για ξύλα, χωρίς άδεια του δασαρχείου, και θα το μοιράσουμε σ’ αυτούς που το εκφυλισμένο κράτος άφησε στα πεζοδρόμια, στην ανεργία, στους κάδους, στα συσσίτια, για να ζεσταθούν λίγο μες στο κρύο του χειμώνα. Μα πιο πολύ θα ζεσταθούν από χαρά κι ελπίδα οι συνειδήσεις τους διότι θα καίγεται το γερασμένο και συγκινησιακά δυσκοίλιο, απάνθρωπο, πολιτικό δέντρο!