Κοινή κυβέρνηση για τους Ελληνες ή για τη Μέρκελ;

άρθρο παρέμβαση του δημοσιογράφου Αλέκου Ανδρικάκη στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ

Πείτε μου τι να κάνω…

Πείτε μου τι μέλλον έχω…

Το ερώτημα είναι πλέον καθημερινό. Διατυπώνεται από τους νέους κυρίως ανθρώπους. Και μάλλον δεν περιμένει απάντηση… Γιατί απάντηση δεν υπάρχει… Κυρίως από εκείνους που αποφάσισαν χθες βράδυ να κάνουν μια κοινή κυβέρνηση… Μια κυβέρνηση –κατ’ απαίτηση της Μέρκελ- που θα εφαρμόσει πιο πιστά τα νέα βάρβαρα μέτρα και τη διεθνή επιτροπεία της 26ης Οκτωβρίου…

Το διατυπώνουν όλοι οι άνθρωποι που σήμερα υποφέρουν από αυτές τις απάνθρωπες πολιτικές. Αλλά το λένε με απόγνωση κυρίως οι νέοι άνθρωποι, που βλέπουν ότι οι δρόμοι για τη δική τους την πορεία παραμένουν κλειστοί, γεμάτοι εμπόδια… Σαν κάποιος να βάλθηκε να τους κλείσει κάθε προοπτική. Να τους κόψει το χαμόγελο, να ακυρώσει τα όνειρά τους. Να τους πετάξει σ’ ένα γκρεμό επειδή τα χρήματα, οι «αξίες» του σύγχρονου διεφθαρμένου πολιτισμού μας, είναι πάνω από τις ζωές τους… Πάνω από τον άνθρωπο, συνολικά… Τον νέο, τον συνταξιούχο, τον άνεργο, τον εργαζόμενο, τον μικρομεσαίο…


Τα μέτρα που λαμβάνονται για να ξεπεραστεί η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, είναι απάνθρωπα. Γιατί δεν υπολογίζουν τον άνθρωπο ως αξία, παρά μονάχα ως μηχανή παραγωγής πλούτου… Κάθε απόφαση για νέο χαράτσι, σημαίνει χιλιάδες νέους ανέργους, χιλιάδες νέους χωρίς προοπτική, χιλιάδες συνταξιούχους που δεν μπορούν να επιβιώσουν… Ποιος το υπολόγισε αυτό; Ο μόνος λογαριασμός που γίνεται είναι πόσα λεφτά θα εισπραχθούν, πόσες δόσεις θα πληρώσουμε… Σκέφτηκε κανείς πόσοι άνθρωποι θα χαθούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Και μάλιστα χωρίς κανείς να μας πει ούτε πώς ούτε πόσα οφείλουμε. Ούτε καν αν τα οφείλουμε…

Αυτή η απαξία της ζωής αγγίζει πρώτα τους νέους. Οι παλιότερες γενιές, με κάποιο τρόπο μπορεί κανείς να πει ότι έχουν τη δική τους ευθύνη. Γιατί συμμετείχαν στον «πολιτισμό του συμφέροντος»: ψήφιζαν, έκαναν επιλογές πολιτικών με βάση το ατομικό ή οικογενειακό τους συμφέρον, βολεύονταν με τις καταστάσεις, δεν αντιδρούσαν σ’ αυτά που έβλεπαν. Πιθανώς τα ενίσχυαν κιόλας… Πιθανώς συνέτρωγαν και πολλοί. Αλλά οι γενιές των σημερινών 20άρηδων ή των 30άρηδων γιατί θα έπρεπε να χαντακωθούν με αυτές τις συνέπειες των λαθεμένων ή συμφεροντολογικών επιλογών εμάς των μεγαλύτερων; Γιατί τα παιδιά μου να πληρώνουν για κάτι που έκανα ή δεν έκανα εγώ, αλλά σίγουρα το χρεώθηκα γιατί δεν αντέδρασα, γιατί δεν μίλησα εγκαίρως;



Πείτε μου τι να κάνω… Το ερώτημα που μου έκανε στη ραδιοφωνική μου εκπομπή το Σάββατο μια 21χρονη κοπέλα ακόμη αντηχεί σαν εφιάλτης στ’ αυτιά μου… Η σιωπή μου, που ακολούθησε, δείχνει ακριβώς την προσωπική μου απόγνωση αλλά και το σεβασμό σ’ ένα τέτοιο αμείλιχτο ερώτημα, που με γεμίζει ενοχές… Τι να απαντήσεις; Απλώς σιωπάς για να είναι οι λέξεις αυτές του νέου ανθρώπου το πιο ηχηρό χαστούκι για όλους μας. Αλλά πρώτα για τους πολιτικούς…

Τα ίδια ερωτήματα των άνεργων παιδιών μου ή των παιδιών των φίλων μου, παραμένουν αναπάντητα… Ένας κόσμος σε απόγνωση, αναζητά τις απαντήσεις, αλλά και το μέλλον του. Κι αν σε κοιτάξει στα μάτια, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δακρύσεις, αδύναμος να απαντήσεις στο βλέμμα της απορίας αλλά και της οργής…

Την ίδια ώρα μάλιστα που οι «κεφαλές» του τόπου μοιράζουν τις καρέκλες τους, κάνουν το παρασκήνιό τους, τους εκβιασμούς ο ένας στον άλλο, για να διαμοιράσουν τα ιμάτιά μας και να συμφωνήσουν τελικά να εφαρμόσουν με ακόμη πιο βάρβαρο τρόπο τη συμφωνία υποταγής στην τρόικα… Την οικονομική και πολιτική δέσμευση της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες… Γιατί η συμφωνία αυτή που επιτεύχθηκε χθες βράδυ δεν έχει άλλη στόχευση, από την καλύτερη (…) και πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων… Όχι την αλλαγή πολιτικής, όχι τη σωτηρία τουλάχιστον των νέων μας... Αλλά για την εφαρμογή των συμφωνηθέντων, των εντολών της τρόικα, για να μην διακινδυνεύσει η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και της ενωμένης Ευρώπης, η ευρωζώνη…

Οι «κεφαλές» που συνεχίζουν να δρουν σα να μη συμβαίνει τίποτε, όπως σχεδόν όλοι οι ένοχοι (…), απευθύνονται σε όλους μας σα να έχουμε εν υπνώσει ψυχές και συνειδήσεις (όχι άδικα, δυστυχώς….) τι απάντηση μπορούν να δώσουν σ’ έναν νέο άνθρωπο; Τι μπορεί να απαντήσει στο «πείτε μου τι να κάνω;» της 21χρονης ο Γιώργος Παπανδρέου ή ο Αντώνης Σαμαράς; Το πώς τα «βρήκαν» για να κάνουν μαζί μια κυβέρνηση, το πώς θα ασκήσει τη λαϊκίστικη κριτική του ένας προς τον άλλο, το πώς θα κάνουν τα διαγγέλματα και τις δηλώσεις τους, είναι τα εύκολα… Οι απαντήσεις στο ερώτημα, στην αγωνία, τα αδιέξοδα του νέου ανθρώπου, είναι τα δύσκολα… Τι απάντηση θα δώσει ο Γ. Παπανδρέου, που πέρα από την κεντρική ευθύνη για τη σημερινή βάρβαρη πολιτική, είναι και ο εμπνευστής του αντικοινωνικού, του απίστευτα απάνθρωπου «στόχου», «να υπάρχει σε κάθε οικογένεια ένας εργαζόμενος»… Τι θα απαντήσει ο Α. Σαμαράς, που σαν οβιδιακός ήρωας εμφανίζεται ο πιο «αθώος» Έλληνας, λες και μας ήλθε πριν λίγες ώρες από το φεγγάρι, λες και δεν είναι κεντρικό πρόσωπο των κυβερνήσεων της συνένοχης ΝΔ και σήμερα ηγέτης της…

Οι πολιτικοί μας, αυτοί οι λαλίστατοι δημαγωγοί όταν κάνουν μονολόγους μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, οι ίδιοι που σκύβουν τη μέση μπροστά στη Μέρκελ και τον Όλι Ρεν, αυτοί που τόσο εύκολα κλίνουν τη μέση και το γόνυ στην Ευρώπη και στις απαιτήσεις των χαμηλού αναστήματος πολιτικών ηγετών της, τι θα είχαν να πουν στην 21χρονη ή στα παιδιά μου; Πώς θα τους εξηγήσουν τη μετατροπή τους σε Ιφιγένειες της σύγχρονης Ελλάδας και Ευρώπης για να πληρωθούν δάνεια για τα οποία κανείς δεν τους δίνει λογαριασμό; Πόσο πειστικά μπορούν να επιχειρηματολογήσουν; Πώς θα πείσουν τον νέο άνθρωπο ότι του καταστρέφουν τα όνειρα εξαιτίας των δικών τους εγκλημάτων, πάνω απ’ όλα; Κι ο νέος πάντα είναι αμφισβητίας…

Γιατί δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Η κοινή κυβέρνηση, γίνεται με εντολή και για διευκόλυνση της Μέρκελ, για την καλύτερη και πιστότερη εφαρμογή των μέτρων της διεθνούς επιτροπείας που πλέον κυβερνά την Ελλάδα... Για να διασφαλιστεί η "ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και η συνοχή της ευρωζώνης"... Για εκείνους που πληρώνουν τα χαράτσια, για τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους μισθωτούς, τους μικρομεσαίους, όχι μόνο δεν θα αλλάξει κάτι, αλλά προφανώς θα γίνει χειρότερη η ζωή, αφού πλέον θα μας εξοντώνουν διακομματικά...

Δύσκολα πράγματα Γιώργο, δύσκολα Αντώνη… Αυτοί οι νέοι που σήμερα καταστρέφετε, θα σας καταρρίψουν τα δικά σας όνειρα… Σ’ αυτούς ελπίζω πολύ…

Να ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου! Ε! Πού μας πάτε… Και γιατί εμείς καθόμαστε και σας βλέπουμε…